MISSIE
Ik wil bijdragen aan een wereld waarin mensen zich onderdeel voelen van de grotere gehelen waartoe ze behoren, zodat we beter zorg gaan dragen voor onze omgeving waar we interafhankelijk van zijn.
Als 'legacy' hoop ik een planeet achter te laten waarin het voor generaties vér na mij ook nog leefbaar is, in plaats van louter 'overleven'...
Daarom begeleid en inspireer ik mensen om VOLUIT IN het leven te durven staan, in plaats van opgebrand te verzanden in apathie op dit cruciaal moment voor de mensheid.
Kunnen we kantelen van ego naar eco?
Wanneer we gemoedsrust ervaren en vertrouwen hebben in de toekomst, gedragen we ons fundamenteel anders dan wanneer we wanhopen, al gemerkt?
Vandaag is er echter veel onzekerheid over de toekomst
Ondanks - of misschien wel 'door'? - enorme toename in welvaart, wetenschappelijke en technologische vooruitgang ervaren velen een gevoel van existentiële leegte: gebrek aan voldoening, zingeving, gemoedsrust en toekomstperspectief.
Aangestuurd door een wereld-en mensbeeld waarin 'het leven' gereduceerd is tot een louter mechanisch en lineair gegeven, ervaren we aan den lijve de gevolgen van het doorgedreven individualisme en kortetermijndenken van voorbije decennia.
We lijden massaal onder een gevoel van vervreemding. En daardoor lopen we vast, in primitieve responsen van ons oerbrein dat focus heeft op 'overleven' en continu zoekt naar veiligheid. Vanuit onwetendheid over hoe we dat ook alweer kunnen doen, samenleven en werken, dragen we te weinig zorg voor onszelf, elkaar én de planeet.
In plaats daarvan verdoven we onszelf dat het een lieve lust is en strijden we tegen alles waar we moeilijk mee kunnen 'zijn'. Zo stoppen we ons hoofd in het zand voor uitdagingen die écht onze aandacht nodig hebben en hollen we als 'busy fools' van de ene brand naar de andere: we branden onszelf letterlijk op.
Accepteren dat we de complexe problemen van deze tijd niet langer in ons eentje kunnen oplossen en maar beter verbinden met ALLE ander leven waar we deel van uitmaken, biedt een mooi alternatief en noem ik 'kantelen van ego naar eco'. Beseffen dat we autonoom én in verbondenheid in 'ons verhaal' zitten, kan veel in beweging brengen.
Sinds 2014 maakte ik zelf de keuze om bewust bij te dragen aan een regeneratieve transitie, als kantelaar, verbinder én zingever.
Via gesprekken over HUN gedroomde toekomst, verwerven mensen die met mij werken meer inzicht in maatschappelijke dynamieken, groepsdynamieken binnen de bedrijfswereld, dynamieken in de arbeidsmarkt én in hun eigen reactieve patronen: zo kunnen ze ANDERE keuzes maken...
Want dankzij de handvaten en perspectieven die ik aanreik, kom je tot nieuwe inzichten, waardoor je een ander verhaal kan schrijven.
VISIE
Tijdens mijn leven ontdekte ik dat zoveel mensen tijdens de uitoefening van hun werk (opr)echtheid én verbinding ontberen. Dat we ons in het systeem dat we 'arbeidsmarkt' noemen zo vaak verbergen achter maskers, functietitels en rollen, achter structuren en systemen, achter wetgeving en gewoontes die het leven al lang niet meer dienen.
We missen steeds vaker verbinding met wat we doen omdat we de verbinding met onszelf én onze omgeving verloren raakten. We verloren voorbije decennia letterlijk 'onze plek' in grotere gehelen en voelen ons daardoor 'niet van betekenis', onthecht, machteloos en radeloos. Werk is voor velen een vlucht, een bezigheidstherapie om aan die harde realiteit te kunnen ontsnappen.
Dergelijk gebrek aan verbinding leidt tot wantrouwen en gevoelens van onveiligheid die op hun beurt angsten triggeren. Angst beïnvloedt ons dagelijks functioneren en de keuzes die we maken.
En dat terwijl de uitdagingen die we vandaag te tackelen als mensheid hebben - globalisering, pandemieën, ecocide en diversiteitsverlies, toenemend geweld, polarisatie, structureel toenemende ongelijkheid, massamigratie en vereenzaming, AI - ook van existentieel niveau zijn en velen zullen raken in hun identiteit, zowel professioneel én persoonlijk.
Gevoelens van onzekerheid nemen dus op alle fronten toe en als mensen gedijen niet bijster goed in chaos.
Het groeiend aantal langdurig zieken in onze eigen welvaartmaatschappij geeft aan dat er iets grondig fout loopt in onze systemen:
Zo voel jij je misschien als individu geleefd omdat je op automatische piloot door het leven racet, maar realiseer je je amper dat je daartoe gedreven wordt door een economisch model dat psychologisch en ecologisch onhoudbaar is.
Dat het bijgevolg NIET jouw individuele fout of falen is als je niet meer mee kan in een ziek systeem, maar dat dit een gedeelde verantwoordelijkheid van ons allen is. Dat we contextueel, zowel naar het systeemniveau, als naar organisatieniveau, als naar individuele niveau te kijken hebben voor oplossingen.
We branden de aarde op, net zoals we onszelf branden, omdat we geloven dat 'het niet anders kan', maar klopt dat verhaal? Wat als we een ander verhaal voor waar aannemen?
Daarom kan 'kantelen van ego naar eco' als persoonlijk ontwikkelingsproces bijdragen, als eerste stap naar meer collectieve bewustwording over:
- hoe we willen leven en werken
- wat jij en ik dan te doen of te laten hebben,
- wie we kunnen ZIJN als mens, ook en vooral in metacrisistijd
Ilse Schorrewegen
