MISSIE
Ik wil bijdragen aan een wereld waarin mensen zich onderdeel voelen van de grotere gehelen - relatie, gezin, familie, organisatie, buurt, stad, land, regio, wereld, universum - waartoe ze behoren, zodat ze beter zorg gaan dragen voor die omgevingen waar zij - en ik ook - interafhankelijk van zijn voor hun welbevinden.
Als 'legacy' zou ik het fijn vinden een planeet achter te laten waarin het voor generaties menselijk én ander leven ver na mij ook nog 'fijn leven' is en niet louter 'overleven'.
Daarom begeleid en inspireer ik mensen om BEWUST IN het leven te durven staan, VOOR het leven te durven kiezen - ook in pittige tijden - in plaats van op te branden of te verzanden in apathie.
Kantelen van ego naar eco als strategie voor regeneratie
Wanneer we gemoedsrust ervaren en vertrouwen hebben in de toekomst, gedragen we ons fundamenteel anders dan wanneer we wanhopen, al gemerkt?
Vandaag ervaren nogal wat mensen onzekerheid. Ondanks, of misschien wel door een enorme toename in welvaart, wetenschappelijke en technologische vooruitgang ervaren velen een gevoel van existentiële leegte: gebrek aan voldoening, zingeving, gemoedsrust of toekomstperspectief.
Aangestuurd door een wereld- en mensbeeld dat het leven reduceert tot een louter mechanisch, controleerbaar en lineair gegeven, ervaren we vandaag de gevolgen van het doorgedreven individualisme en kortetermijndenken van voorbije decennia.
Het gevolg daarvan is een gevoel van vervreemding: van onszelf, van elkaar én van onze omgeving. En daardoor lopen we vast in primitieve responsen van ons oerbrein, dat focust op 'overleven bij dreigend gevaar' - reëel of 'zo ervaren' - en continu zoekt naar veiligheid en zekerheden. We lijken 'vergeten' te zijn dat wij dat wél kunnen: samenleven en werken, zorg dragen voor onszelf, elkaar én de planeet...
Dus verdoven we onszelf dat het een lieve lust is of strijden we tegen alles waar we moeilijk mee kunnen 'zijn'. Zo stoppen we ons hoofd in het zand voor uitdagingen als ecocide, klimaatontwrichting en de vele sociaal-maatschappelijke gevolgen die daaruit volgen.
Accepteren dat we de complexe problemen van deze tijd niet langer in ons eentje kunnen oplossen en maar beter verbinden, met ALLE andere levensvormen, met 'de natuur' waar we zelf deel van uitmaken, biedt een mogelijk alternatief voor dat ontwijkend gedrag en is onderdeel van een 'kantelen van ego naar eco-strategie'.
Sinds 2014 kan je bij KANTELPUNT in Lier terecht voor persoonlijke begeleiding als jij hier zelf graag mee aan de slag gaat, in jouw werk en leven.
Dankzij de handvaten en perspectieven die ik aanreik, kom je tot andere inzichten en kan je met een andere blik kijken naar wat er zich afspeelt, rondom jou én in jou.
VISIE
Tijdens mijn leven ontdekte ik dat zoveel mensen tijdens de uitoefening van hun werk (opr)echtheid én verbinding ontberen. Dat we ons in het systeem dat we 'arbeidsmarkt' noemen zo vaak verbergen achter maskers, functietitels en rollen, achter structuren en systemen, achter wetgeving en gewoontes die het leven al lang niet meer dienen.
Ik vermoed dat we steeds vaker verbinding missen met wat we doen en waarom we het zo doen, omdat we de verbinding met onszelf én onze omgeving verloren raakten. Zo verloren we letterlijk 'onze plek' in grotere gehelen, waardoor we ons letterlijk niet van betekenis voelen. Gevoelens van onthechting, machteloosheid en radeloosheid zijn daar het gevolg van.
Werk werd zo voor veel mensen ofwel 'een noodzakelijk kwaad om in je levensonderhoud te kunnen voorzien', of 'een vlucht, een bezigheidstherapie om aan het gevoel van machteloosheid te kunnen ontsnappen'. Terwijl werken zoveel meer kan zijn...
Het groeiend aantal langdurig zieken in onze eigen welvaartmaatschappij geeft aan dat er iets grondig fout loopt.
Zo voel jij je misschien als individu geleefd, omdat je op automatische piloot door het leven racet, terwijl jij je amper realiseert dat je daartoe gedreven wordt door een economisch model dat psychologisch en ecologisch onhoudbaar is?
Dat het bijgevolg NIET jouw individuele fout of falen is wanneer je niet meer mee kan in een ziek systeem, maar dat dit een gedeelde verantwoordelijkheid van ons allemaal is.
Dat we zowel naar het systeem, als naar individuele niveau mogen kijken om hiervoor oplossingen te vinden.
Ik stel vast dat we de aarde opbranden, net zoals we onszelf branden, omdat we geloven dat 'het niet anders kan'; maar klopt dat wel?
Wat zou er veranderen als we onze overtuigingen over werk en wat het betekent om 'een goed leven te leiden' zouden uitdagen en ook andere visies daarop zouden omarmen?
Durven we alternatieven zoals meer zorg nastreven tijdens ons beroepsactieve leven, een deftig basisinkomen voor elk mens garanderen en de economie fundamenteel anders vormgeven wel écht onderzoeken?
Ik betwijfel dat, zonder te claimen de waarheid of pasklare oplossingen in pacht te hebben.
Wel hoop ik dat 'kantelen van ego naar eco' als persoonlijk ontwikkelingsproces kan bijdragen aan een groeiende collectieve bewustwording over:
- hoe we willen leven en werken,
- wat jij en ik dan te doen of te laten hebben,
- zodat we meer bewustzijn ontwikkelen op wie we willen ZIJN als mens in 'goeie' en 'lastige' tijden...
Ilse Schorrewegen | Kantelaar
