Eerst boosheid verwerken, dan kantelen
Elders op deze website, bij de klantenreferenties, lees je dankbaarheid en fierheid van vele tevreden klanten. Meestal ontvang ik die kort na een individueel kantelcoachingstraject.
Dit verhaal echter gaat over een klant die mij pas een jaar na haar kantelcoachingstraject opnieuw contacteerde, via mail. Ik herinnerde mij haar traject nog levendig, want zij was op het einde uitzonderlijk niet onverdeeld positief...
Haar verhaal is er één van boosheid verwerken en afscheid nemen van het oude, alvorens stappen te kunnen zetten naar het nieuwe.
Eerst boosheid overwinnen...
Aan talent en daadkracht ontbrak het mijn klant niet, maar haar levenloopbaanpad was bepaald niet over rozen gelopen. Zoiets tekent een mens. Ze was echter vast overtuigd het tij te keren, ze wilde kantelen, dus ze zat op de juiste plek volgens haar. Ik benoemde de boosheid die ik voelde tijdens onze gesprekken en gaf aan dat ze zich daarvoor beter eerst bij een therapeut zou laten begeleiden. Zij wilde hier niet van weten: zij wilde oplossingen, resultaat, liefst NU.
Vertragen, emoties herkennen, benoemen, erkennen en toelaten: dat is vaak de grootste uitdaging bij het kantelen.
Dat zij eerst zelf met haar boosheid aan de slag moest en dat zoiets tijd nodig heeft, gaf ik haar toch nog 'ns mee op het einde van haar traject, samen met voldoende zelfinzicht en tools waarmee ze aan de slag kon om te kantelen tijdens haar geplande lange en verre reis naar het Oosten. Zelf zag H. vooral dat ze op het einde van het coachingstraject geen zicht had op een concrete nieuwe baan, dus zij was niet happy. En dat liet ze voelen toen we afscheid namen na onze laatste sessie.
Geen tevreden klant deze keer dacht ik, jammer maar helaas, ik had gedaan wat in mijn mogelijkheden als levensloopbaancoach lag... Tot ik één jaar later deze mail van haar kreeg:
...dan pas ruimte om te kantelen
Ik ben afgelopen jaar bij jou op loopbaanbegeleiding geweest en ik wou je even laten weten dat ik nu, één jaar later, eindelijk nieuw werk gevonden heb en er zeer gelukkig mee ben.
Toen de loopbaanbegeleiding op z'n einde liep, wou ik je niet echt bedanken. Ik vond dat ik er niet veel aan had. Nu zie ik het pas. En daarom: dankjewel Ilse voor je hulp. En dankjewel dat je me er zelf mee liet knoeien, je bent een harde tante en het was net die schop onder m'n kont die ik nodig had.
Zoals je wel weet werkte ik bij Bedrijf X, ben ik op reis geweest naar Azië en zat ik bij terugkomst zonder job. Ik heb tal van sollicitaties verstuurd en op geen eentje heb ik positieve respons gekregen. Na verschillende interimjobs die me niet lagen gedaan te hebben, zat ik er na vier maanden werkloosheid helemaal doorheen. Als zulke jobs me zelfs niet lukten, hoe moest het dan verder?
Toen heb ik het opgegeven. Het feit dat ik geen werk vond dat bij me zou passen en dat ik ook nog altijd niet wist wat die job dan wel moest zijn: ik heb het allemaal losgelaten. Dan is het maar zo, dacht ik.
Enkele weken later kreeg ik telefoon van een firma. Ze hadden mijn cv op de vdab-website zien staan en dachten dat mijn profiel wel eens de geschikte match kon zijn voor hun vacature. Tijdens het sollicitatiegesprek besefte ik dat ik deze job nooit als een optie gezien had voor mij. Het was het me nooit opgevallen dat dit werk daadwerkelijk ook een job is. Hoe verder het gesprek vorderde, hoe meer puzzelstukjes er op hun plaats vielen en toen ik in m'n hoofd overliep wat ik van de loopbaanbegeleiding over mezelf had geleerd, zag ik dat het plaatje klopte. (...)
Ik werk opnieuw met plezier nu. Mijn dagen zijn langer, en ik moet elke ochtend vroeg uit de veren, maar ik doe het echt graag en ik kom niet meer uitgeput thuis van het werk nu, omdat wat ik doe past bij wie ik ben.
Toen de loopbaanbegeleiding op z'n einde liep, was ik niet zo goed gezind. Ik voelde me dik verloren en dacht: wat moet ik hier nu mee? Hoe ik mijn job gevonden heb, is waarschijnlijk de enige manier die nooit expliciet genoemd werd.
Dat dingen soms uit zichzelf groeien, als je ze maar hard genoeg gevisualiseerd hebt, ook al kan je er geen concreet iets op plakken, dat is werkelijk een wonder. Dat je pas door terug te kijken, kunt zien wat voor een mooie puzzel het geworden is, dat maakt ontzettend dankbaar.
Je hebt mijn carte terug blanche helpen maken, zodat ik ze opnieuw kon inkleuren. Merci daarvoor. Tot ziens (maar hopelijk niet voor een nieuwe job)
You can’t reach for anything new if your hands are still full of yesterdays junk.
Herkenbaar voor jou?
- Raakte je gekwetst door een pijnlijk ontslag, een kans die je niet kreeg, een situatie die voor jou als onrecht aanvoelt?
- Zit er om een andere reden veel boosheid of verdriet vast in jou en zou je daar graag op een andere manier mee leren omgaan?
Gun jezelf tijd om te helen van je boosheid en verdriet terwijl je je professioneel laat begeleiden. Stilstaan, voelen, emoties toelaten om ze een plek te kunnen geven, is in deze situatie het beste recept.
Daarna komt er weer perspectief om te kantelen naar een leven dat zingeving en voldoening schenkt.
Heb jij nood aan zo'n perspectief? Laat het me weten via dit formulier, ik contacteer je vrijblijvend om één en ander te bespreken: