MISSIE
Mijn missie is een bescheiden bijdrage leveren aan een wereld waarin mensen zich een gewaardeerd onderdeel voelen van een groter geheel, zodat ze er met plezier zorg voor dragen én we op lange termijn een leefbare planeet achterlaten voor generaties vér na mij. Dat voelt namelijk als een fijn toekomstperspectief. De manier waarop ik dit aanpak vanuit Kantelpunt, is zoveel mogelijk mensen aan voldoening, zingeving én werkgenegenheid helpen, zodat ze het gevoel hebben voluit te mogen LEVEN, in plaats van te moeten overleven, gedirigeerd door hun reptielenbrein...
Waarom 'kantelen van ego naar eco'?
Wie gemoedsrust ervaart, tevreden is en vertrouwen heeft in de toekomst, werkt magnetisch, heb je dat al gemerkt? Wie tevreden door het leven gaat, zet zich bovendien ook met veel plezier in voor het welzijn van ander leven, vanuit gevoelens als wederkerigheid, dankbaarheid, verantwoordelijkheidsbesef. Omdat het goed voelt.
Maar ondanks de grote toename in welvaart, wetenschappelijke en technologische vooruitgang van voorbije decennia ervaren opvallend veel mensen in onze contreien een gebrek aan gemoedsrust en vertrouwen in de toekomst.
We lijden namelijk massaal onder vereenzaming en afgescheidenheid, gaan gebukt onder de gevolgen van een doorgedreven individualisme en kortetermijndenken, aangestuurd door een paradigma dat 'het leven' reduceert tot een louter mechanistisch gegeven.
Resultaat? We dragen te weinig zorg voor onszelf, elkaar en de planeet. We lopen vast, in primitieve responsen van ons oerbrein en in onwetendheid over wat samenleven-en werken écht betekent.
Daarom verdoven we onszelf dat het een lieve lust is of strijden we tegen alles wat ons stoort, om toch maar niet te moeten tackelen wat er écht pijn doet en lastig is in ons leven. Zo stoppen we ons hoofd in het zand voor echte problemen die onze aandacht verdienen.
Een beweging maken van egoïsme naar ecocentrisme, waarbij we accepteren dat we de complexe problemen van deze tijd niet in ons eentje kunnen oplossen en maar beter verbinden met ALLE ander leven waar we deel van uitmaken, is daarom onontbeerlijk.
Sinds 2014 maakte ik een bewuste keuze om aan dergelijke regeneratieve transitie bij te dragen, als verbinder én zingever, door mensen één op één te begeleiden als coach, zodat steeds meer mensen inzicht verwerven in hun eigen reactieve patronen én hoe ze daar anders kunnen mee leren omgaan.
Ik reik mijn klanten handvaten en cruciale kennis aan zodat zij op hun beurt meer impact krijgen op hun omgeving en bewustzijn zich kan verspreiden, als rimpelingen in water...
Jezelf 'deel van de oplossing voelen', geeft namelijk vleugels en werkt aanstekelijk. Zo ontstaat er een beweging die ons helpt kantelen in de richting van een regeneratieve wereld, waarin mensen wél goed zorg dragen, voor zichzelf, elkaar én de planeet...
VISIE
Tijdens mijn eigen loopbaan kwam ik erachter dat zoveel mensen in hun professioneel leven (opr)echtheid én verbinding ontberen. Dat we ons zo vaak verbergen, achter maskers, functietitels en rollen, achter structuren en systemen, achter wetgeving en gewoontes ook.
Volgens mij missen we verbinding met elkaar omdat we in de eerste plaats de verbinding met onszelf én onze omgeving verloren raakten voorbije decennia.
Dergelijk gebrek aan verbinding leidt tot groeiende onzekerheid en angsten, wantrouwen in elkaar ook. En die angst beïnvloedt ons dagelijks functioneren en de keuzes die we maken op behoorlijk negatieve wijze...
Daar komt nog bij dat de uitdagingen die we vandaag als mensheid te tackelen hebben - pandemieën, ecocide, polycrises, oorlogen, polarisatie, structureel toenemende ongelijkheid en de vereenzaming die daarvan het gevolg is - van existentieel niveau zijn en spelen op wereldschaal.
De gevoelens van onzekerheid en machteloosheid die hiermee gepaard gaan, nemen toe, hoewel een groot deel van de wereldbevolking er op vele vlakken ontzettend op vooruit ging.
Het groeiend aantal langdurig zieken in onze eigen welvaartmaatschappij toont aan dat er systemisch iets grondig fout loopt:
Zo voel jij je misschien geleefd omdat je op automatische piloot door het leven racet, maar realiseer je je amper dat je daartoe gedreven wordt door een economisch model dat psychologisch en ecologisch onhoudbaar is?
Dat het dus niet 'jouw' fout of falen is, of enkel je eigen verantwoordelijkheid, maar wél een gedeelde verantwoordelijkheid:
We branden onszelf op, net zoals we de aarde opbranden, omdat we geloven dat 'het niet anders kan'; maar DAT is manifest onjuist: natuurlijk kan het wél anders...
Aan symptoombestrijding doen, je kop in het zand steken, of meer van hetzelfde doen en hopen op een ander resultaat, zet geen zoden aan de dijk.
- De grondoorzaken opsporen, benoemen én aanpakken,
- in de vorm van bewustzijn creëren rond hoe dit FUNDAMENTEEL ANDERS kan én wat daarvoor nodig is
- én tenslotte inspireren hoe elk mens hier op zijn of haar manier aan kan bijdragen
lijkt mij een veel beter plan...
Zo blijft 'kantelen' niet beperkt tot een persoonlijk ontwikkelingsproces, maar kan het ook een collectief groeiproces worden. Hoe cool zou dat zijn?
