MISSIE
Graag lever ik een bijdrage aan een wereld waarin mensen zich een gewaardeerd onderdeel voelen van een groter geheel, zodat ze er met plezier zorg voor dragen én we op lange termijn een leefbare planeet achterlaten voor generaties vér na mij.
De manier waarop ik dit aanpak vanuit mijn bedrijf Kantelpunt, is zoveel mogelijk mensen aan voldoening, zingeving én werkgenegenheid helpen, zodat ze voluit durven LEVEN, in plaats van zich geleefd te voelen en 'afhaken' op dit kruispunt in ons bestaan.
Waarom 'kantelen van ego naar eco'?
Wie gemoedsrust ervaart, tevreden is en vertrouwen heeft in de toekomst, werkt magnetisch op andere mensen, al gemerkt? Wie tevreden door het leven gaat, zet zich bovendien ook met veel plezier in voor het welzijn van ander leven, vanuit gevoelens als wederkerigheid, dankbaarheid, gelijkwaardigheid, verantwoordelijkheid. Of gewoon omdat dat goed voelt!
Maar ondanks de grote toename in welvaart, wetenschappelijke en technologische vooruitgang van voorbije decennia ervaren opvallend veel mensen in onze contreien een gebrek aan gemoedsrust en vertrouwen in de toekomst.
We lijden namelijk massaal onder vereenzaming en afgescheidenheid, gaan gebukt onder de gevolgen van een doorgedreven individualisme en kortetermijndenken, aangestuurd door een wereld-en mensbeeld waarin 'het leven' gereduceerd wordt tot een louter mechanistisch gegeven.
Resultaat? We lopen vast, in primitieve responsen van ons oerbrein én vanuit onwetendheid over hoe we dat ook alweer doen, samenleven-en werken. We dragen te weinig zorg voor onszelf, elkaar en de planeet.
In plaats daarvan verdoven we onszelf dat het een lieve lust is, of strijden we tegen alles wat ons stoort, om toch maar niet te moeten tackelen wat er écht pijn doet en lastig is in ons leven. Zo stoppen we ons hoofd in het zand voor problemen die écht onze aandacht verdienen en hollen we als busy fools door het leven.
Een beweging maken van egoïsme naar ecocentrisme, waarbij we accepteren dat we de complexe problemen van deze tijd niet in ons eentje kunnen oplossen en maar beter verbinden met ALLE ander leven waar we deel van uitmaken, is nochtans van levensbelang.
Sinds 2014 maakte ik een bewuste keuze om aan dergelijke regeneratieve transitie bij te dragen, als verbinder én zingever, door één op één begeleiding, zodat mensen meer inzicht verwerven in hun eigen reactieve patronen én hoe ze daar anders mee kunnen leren omgaan.
Ik reik mijn klanten handvaten en andere perspectieven aan zodat zij op hun beurt inzicht verwerven in hun eigen aandeel, impact krijgen op hun naaste omgeving en dat bewustzijn zich verder kan verspreiden, als rimpelingen in water...
VISIE
Tijdens mijn eigen leven ontdekte ik al gauw dat zoveel mensen in hun professioneel leven (opr)echtheid én verbinding ontberen. Dat we ons zo vaak verbergen, achter maskers, functietitels en rollen, achter structuren en systemen, achter wetgeving en gewoontes ook.
Volgens mij missen we steeds vaker verbinding met elkaar omdat we in de eerste plaats de verbinding met onszelf én onze omgeving verloren raakten.
Dergelijk gebrek aan verbinding leidt tot groeiende onzekerheid en angsten, wantrouwen ook. En die angst beïnvloedt ons dagelijks functioneren en de keuzes die we maken.
Daar komt nog bij dat de uitdagingen die we vandaag te tackelen hebben - pandemieën, ecocide, polycrises, oorlogen, polarisatie, structureel toenemende ongelijkheid en de vereenzaming als gevolg ervan - van existentieel niveau zijn en spelen op wereldschaal.
De gevoelens van onzekerheid en machteloosheid die hiermee gepaard gaan, nemen dus toe, hoewel een groot deel van de wereldbevolking er op vele vlakken ontzettend op vooruit ging.
Het groeiend aantal langdurig zieken in onze eigen welvaartmaatschappij geeft aan dat er systemisch iets grondig fout loopt:
Zo voel jij je misschien als individu geleefd omdat je op automatische piloot door het leven racet, maar realiseer je je amper dat je daartoe gedreven wordt door een economisch model dat psychologisch en ecologisch onhoudbaar is.
Dat het dus niet enkel 'jouw' fout of falen is, of enkel een persoonlijke verantwoordelijkheid, maar wél een gedeelde verantwoordelijkheid en dat we voor oplossingen ZOWEL naar het systeemniveau als naar het individuele niveau mogen kijken:
We branden onszelf op, net zoals we de aarde opbranden, omdat we geloven dat 'het niet anders kan', maar klopt dat wel? Kan het echt niet anders?
Aan symptoombestrijding doen, je kop in het zand steken, of meer van hetzelfde doen en hopen op een ander resultaat, zet geen zoden aan de dijk. De grondoorzaken opsporen, benoemen én aanpakken, lijkt mij een veel beter plan... Daar zet ik me dagelijks voor in.
Zo blijft 'kantelen' niet beperkt tot een persoonlijk ontwikkelingsproces, maar kan het ook een collectief ontwikkelproces worden.
Hoe cool zou dat zijn?
Ilse Schorrewegen
