Statuutblindheid: wat is het?

Is het jou al opgevallen hoe weinig je weet over de professionele statuten die NIET de jouwe zijn? En hoe je toch geregeld 'wat vindt' over iemand die werkt in een ander statuut?

Stel: jij werkt als werknemer. Dan weet je na verloop van tijd wel één en ander over hoe het werkend leven als 'werknemer' eraan toe gaat, wat de voor-en de nadelen van dat statuut zijn.

Maar wat weet je over hoe het is om als ambtenaar te werken?

• Of als zelfstandige?
• In een kunstenaars-of topsportstatuut?
• Of om een politiek mandaat te bekleden?
• Om als vrijwilliger te werken?
• Of om in het statuut van niet- beroepsactieve te zijn:
  • als zorgende,
  • als zieke,
  • of als zoekende, naar 'plek' in dit bestaan?

Dat geldt trouwens in alle richtingen:

Het eerlijke antwoord dat we moeten geven op de vraag hoe het is om in een 'ander' statuut te werken en leven, is dat we het niet weten, dat we statuutblindheid ervaren en vanuit ons eigen statuut vanalles invullen of projecteren op de andere statuten...

Want wat we niet weten, geven we niet graag toe: ons ego kan daar niet tegen. Zeggen: 'ik weet het niet, dus ik doe er geen uitspraken over' vraagt moed. Vragen aan de ander: 'hoe is het voor jou?' vraagt nederigheid.

Statuutblindheid leidt wel tot interessante fenomenen in het veld dat wij arbeidsmarkt noemen. Laat ik drie voorbeelden noemen:

• Zo is het toch bijzonder dat belangenorganisaties voor ondernemers en zelfstandigen bevolkt worden door mensen die zelf werken in een werknemersstatuut, terwijl zij zelf, maar ook hun zelfstandige 'leden' zich daar zelden vragen bij stellen...
• Verder worden 'zelfstandige recruiters' ingehuurd door grote bedrijven om te vertellen aan sollicitanten dat hun opdrachtgever NIET wil werken met freelancers of zelfstandigen, zelfs al vinden die zelfstandige recruiters het schaap met 5 poten dat ze moeten zoeken ENKEL bij die zelfstandigen...
• Last but not least vindt iedereen wel wat over mensen die niet- beroepsactief zijn, zelden gehinderd door enige kennis, laat staan empathie, voor de situatie waarin die mensen zich bevinden...

Statuutblindheid: hoe vermijden we onze vooroordelen?

Simpel: door te erkennen dat we vooroordelen hebben en wat vaker vragen te stellen aan 'de ander' hoe het voor die persoon in dat statuut is.

Zo weet ik als levensloopbaancoach en loopbaanbegeleider wél één en ander over verschillende statuten en hun geplogenheden, maar dat geeft mij geen recht om in te vullen voor de ander hoe die zijn statuut 'ervaart' of 'beleeft'.

Elke situatie en elk mens is anders, hoe iemand zijn statuut ervaart, is hoogstpersoonlijk

Daarom stel ik belachelijk veel vragen aan mijn klanten en toets ik voortdurend af of ik wel goed begrijp wat ze bedoelen.

Ik nodig je uit om in de toekomst meer bewustzijn te ontwikkelen op je eigen statuutblindheid. Zo vermijden we jobshaming - vaak gebaseerd op statuutblindheid - waardoor er vast ook minder sprake zal zijn van professionele statuutschaamte.

Het zou het veld dat wij arbeidsmarkt noemen tot een menselijkere, fijnere plek maken voor iedereen, zodat we er met z'n allen meer zingeving en voldoening in ervaren...

Benieuwd hoe het voor jou is om dit te lezen, deel gerust jouw kijk...