Slechts 1 ding weerhoudt ons nog meer van het waarmaken van onze dromen dan onze eigen belemmerende overtuigingen: het oordeel van de mensen die we graag zien. Je herkent het volgende misschien wel:

Hoezo? Je wil zelfstandig worden? Zou je dat wel doen? Wat dan met je pensioen? En al die risico's... Je auto, je telefoon, ga je daar dan allemaal zelf voor zorgen? Denk daar nog maar eens een paar keer over na!

Of :

Wat? Ga jij ander werk zoeken? Waarom? Je zit daar toch goed? Het gras is elders echt niet groener hoor, perfect werk bestaat niet. En het is crisis: da's toch geen moment om zoiets te doen! Je mag al blij zijn dat je werk hebt tegenwoordig.

Het doet iets met een mens als je jouw idee, jouw droom bespreekt met geliefden, vrienden of ouders en zij jouw droom onderuit halen met dit soort van goedbedoeld advies.

Hoezo, goedbedoeld advies?

Alleen: het is geen advies, het is zelfs niet goedbedoeld. Het is een keihard oordeel, geformuleerd vanuit de angst en onzekerheid die bij hen zelf leeft en die zij projecteren op jou.

Dat is menselijk, heel menselijk. Maar jij schiet er niets mee op. Integendeel: je loopt zelf al rond met zoveel vragen en angsten en dan krijg je die van anderen er nog eens bovenop. Dit helpt jou niet verder.

Hoe buig je de oordelen van een ander om?

Heel simpel: maak aan je geliefden duidelijk dat je het fijn zou vinden om hun steun te krijgen. Meer zelfs: dat je hun steun nodig hebt om je plannen te kunnen realiseren.

Ga dus niet in de verdediging tegen hun oordeel, maar maak duidelijk waar jij WEL nood aan hebt en wat dat concreet voor jou betekent.

Doe dat vooral met veel begrip voor de gevoelens die aan de basis liggen van anderen hun oordeel én met veel empathie voor je eigen gevoelens. Naar de gevoelens van anderen moet je misschien een beetje gissen - is het angst, boosheid of verdriet ? - je zal echter snel merken of je goed zit door de dialoog aan te gaan. Heel vaak liggen angst of boosheid aan de basis van een oordeel, soms verhuld in de vorm van afgunst of jaloezie. Als jij iets wil realiseren waar anderen tot hiertoe niet in slaagden, raakt mensen dat en vanuit hun onvermogen om hun eigen verdriet of angst te benoemen, spuwen ze het soms uit in de vorm van jaloezie of een oordeel.

Als werkzoekende omzeil je die lastigste vraag zo

Zou je als werkzoekende graag hebben dat mensen je niet bij elk weerzien als eerste vraag stellen 'Heb je nu al ander werk?', zeg dat dan. Formuleer het positief:

Ik begrijp dat je bezorgd om me bent, dat waardeer ik, je hoeft je bezorgdheid echter niet elke keer opnieuw uit te spreken.

Is het OK voor jou dat ik het aan jou vertel wanneer ik ander werk heb gevonden? Tot die tijd zal ik zelf aangeven of ik over dat onderwerp wil praten. Liefst van al praat ik nu met jou over andere dingen.

Steun vragen aan ouders voor je droom doe je zo

Wil jij een eigen droom waarmaken en is de steun van je ouders daarbij van cruciaal belang, ook als je zelf niet meer piepjong bent? Proberen je ouders je net vooral te behoeden voor 'dat waanzinnig idee van jou'? Vertel hen dan dit:

Ik zie jullie graag en jullie zien mij graag. Jullie liefde voor mij maakt dat jullie willen vermijden dat ik faal; mijn plan maakt jullie bang omdat het een hele uitdaging is en je wil me beschermen tegen verdriet als het me niet lukt, daar heb ik begrip voor. Soms ben ik zelf ook onzeker en bang en dat is goed, want een beetje angst behoedt mij voor stommiteiten.

Alleen maar angstig zijn echter, helpt me momenteel niet verder. Ik voel dat jullie steun voor mij belangrijk is: als jullie in mij geloven, versterkt mij dat en verhogen mijn slaagkansen. Stel je eens voor hoe gelukkig ik me zal voelen als ik slaag: dat geluk gunnen jullie mij toch en daarin willen jullie toch graag delen?

Willen jullie alsjeblief in mij geloven en mij ondersteunen bij het waarmaken van mijn droom?

Ik ben erg benieuwd wat deze conversaties met jouw geliefden en met jezelf gaan doen.

Probeer het eens uit en laat me weten of het werkt voor jou.