Het oordeel
Voor mijn persoonlijke en heel bewuste levensloopkeuze om - als vrouw - geen kinderen op de wereld te willen zetten, heb ik mij tot mijn 40e mogen verantwoorden. Tegenover mannen en vrouwen, jong en oud, bekenden en onbekenden.
Terwijl ik zelf geen waarde-oordeel uitsprak over wie wél voor kinderen koos, werd ervan uitgegaan dat mijn keuze om zelf geen moeder te willen zijn een oordeel was over de geneugten van het moederschap. De keuze 'pro moederschap' - die in één moeite ook als 'pro kinderen' en dus 'pro-mensheid' geldt - moest blijkbaar verdedigd worden en de mijne uitgedaagd. Simpel gezegd: ik moest overtuigd worden van mijn ongelijk.
Mensen wilden mij behoeden voor de impact van mijn - in hun ogen afwijkende - keuze:
- 'daar ga je spijt van krijgen' stond nr 1 op stip van de oordelen
- gevolgd door de retorische vraag 'is dat niet heel egoïstisch?'
Mijn keuze appelleerde blijkbaar aan een overtuiging die heel diep geworteld zit: als je biologisch leven KAN schenken , moet je dat ook doen. Je bent vrouw, je bent daarvoor geprogrammeerd!
Ondertussen weet ik dat mensen vooral hun eigen angsten, onzekerheden en niet vervulde behoeften onder woorden brengen via hun oordelen, maar dat wist ik toen nog niet. Dat zorgde geregeld voor pittige debatten waarna ik achterbleef met het gevoel dat ik iemand gekwetst had door een keuze te maken om iets NIET te doen. Terwijl - in mijn optiek - mijn keuze er net toe bijdraagt dat kinderen - van mensen die daar wel voor kiezen - het beter hebben! Er zijn namelijk teveel mensen op de wereld. Het onbegrip tegenover mijn keuze voelde niet goed. Biologisch nam ik de afwijkende keuze, maar een mens kan en mag verder denken, voelen en handelen dan puur biologisch vond ik.
Dit gegeven heeft mij nooit aan het twijfelen gebracht over mijn keuze, integendeel. Toch kan ik me voorstellen dat sommige mensen wél bezwijken onder de maatschappelijke druk. Vandaar dit blogartikel.
De bewustwording
Sinds ik als levensloopbaanbegeleider werk, ontmoet ik immers geregeld vrouwen - én mannen - die de keuze voor ouderschap heel bewust willen maken en ermee worstelen, in verschillende richtingen.
Die worsteling ontstaat onder druk van de verhalen die wij elkaar vertellen waarin 'vrouwelijkheid en moederschap' of 'verantwoordelijkheid en ouderschap' gekoppeld worden aan elkaar. Of over hoe 'gelukkig of succesvol zijn in het leven' gedefinieerd wordt.
Woorden en beelden creëren werelden: we zijn ons daar (te) weinig van bewust:
- Hoe tekent een klein kind een gezin?
- Welk beeld komt er in jou op als je denkt aan een zorgende man?
- Hoe reageren we wanneer iemand uitspreekt dat kinderen ettertjes kunnen zijn?
- Hoeveel mensen zitten er in de reclame voor een gezinswagen?
- Wat vinden we van een vrouw die niet thuis blijft van werk als haar kinderen ziek zijn?
- Hoe reageer je als iemand jou als antwoord 'neen' geeft op de vraag: 'en jij, heb jij kinderen?' Hoe snel voel je dan medelijden of ongemak omdat je misschien een gevoelige snaar raakte?
Wat meer nuance in de verhalen die wij elkaar vertellen, is dus welkom.
Minder oordelend staan tegenover 'de andere keuze' helpt ook:
De keuze van een ander hoeft die van jou niet te bepalen
Jij hoeft je dus niet bedreigd te voelen door een afwijkende keuze van de ander
Word je bewust van de
waarden die maken dat jij - en de ander - een bepaalde keuze verkiezen
Bevraag jezelf: door welke verhalen, overtuigingen en meningen is mijn waardenkader ontstaan en voelt dat goed voor mij?
Is het met andere woorden echt MIJN waardenkader - i.p.v. dat van mijn ouders, vrienden etc - en past het bij hoe ik in het leven wil staan?
Patriarchale maatschappij?
Recente reacties