Stilteweekend

Zo beleefde ik het... 

Een stilteweekend met 10 vrouwen, begeleid door nog één:

• Geen contact met het thuisfront
• Geen toegang tot digitale bronnen

Hoe is dat?

Kunnen wij meer ZIJN en minder DOEN, gedurende een heel weekend?

Ja, zo bleek.

Mijn bijzondere ervaring met de helende kracht van stilte, geef ik ondertussen graag op mijn beurt door, in mijn werk als kantelaar.

Voel je welkom in mijn praktijk met de naam Kantelpunt...

Waarom op stilteweekend gaan?

Behoorlijk impulsief boekte ik tijdens een drukke decembermaand in 2017 een stilteweekend, georganiseerd door toenmalig Stiltehoeve Metanoia in Damme, begeleid door Isis Mulleman van Mano Yoga. Met de Stiltehoeve was ik al vertrouwd, met Isis nog niet.

Een afgebakend programma was er niet op het moment van boeking. Ik wist enkel dat meditatie er een onderdeel van zou zijn en dat volstond.

Reacties uit mijn omgeving

De reacties die ik kreeg op de mededeling dat ik op stilteweekend ging, spraken boekdelen:

• 'Ga je dan naar een klooster?'
• 'Da's zo moeilijk, mediteren, niet mogen nadenken is niets voor mij. Jij bent toch ook een denker?'
• 'Jij, op stilteweekend? Jij werkt toch al altijd in stilte?'
• 'En ga jij dan alleen, zonder je man?'
• 'Klinkt als een sekte, pas maar op!'
• 'Ja, dat zou ik ook wel eens willen doen, maar sommige mensen moeten werken en hebben een gezin om voor te zorgen!'

Uit de hoek van collega-coaches kwamen dan weer vooral aanmoedigingen en berichten als 'geniet ervan!'...

Voor mij een teken dat er nog veel misverstanden bestaan over stilte, mediteren en zelfzorg. Terwijl dit thema's zijn die in ons tijdsgewricht bijzondere aandacht verdienen. Wetenschappelijk onderzoek toonde het belang van meditatie en innerlijke rust als onderdeel van een gezonde levensstijl al lang aan. Bijzonder toch hoe zoveel mensen dit nog als beangstigend ervaren.

Hoe werkt zo'n stilteweekend?

We spraken af dat we niet zouden spreken van vrijdagavond tot en met late zondagnamiddag. Ook sms-en of digitaal converseren met de buitenwereld zouden we niet doen gedurende die tijd. Want we wilden van DOEN naar ZIJN...

De beschikbare tijd vulden we in met mediteren, rusten, eten, slapen, lezen en zacht bewegen: nidra yoga, yin & restorative yoga, wandelen, fietsen of lopen. Een voetmassage behoorde tot de mogelijkheden en Isis gaf tijdens verschillende lezingen meer informatie over bewust bewegen, ademen, mediteren en 'belichaming'.

Deelname aan alle activiteiten was vrij: een hele bevrijding in een wereld vol 'moeten' en vastgelegde programma's.

'Stel jezelf eens voor-rondjes' werden ook vermeden: heerlijk voor de meer introverte medemens, wel een uitdaging voor de eerder extraverte of nieuwsgierige persoonlijkheden...

Zo'n weekend gaat gepaard met uitdagingen, waarvoor ook oplossingen te vinden zijn:

Uitdagingen

• Praktische vragen kan je niet stellen: daarom maak je goede afspraken voor 'de stilte' wordt ingezet
• Je ontmoet ook medewerkers op de plek die je ontvangt: zij praten wel, jij antwoordt niet met woorden
• Mensen buiten de stiltehoeve op de wandelpaden begroeten jou: jij antwoordt de begroeting, maar niet met woorden
• Voor mensen die hun smartphone bij zich hielden: het thuisfront en sociale media dagen je constant uit
• De band met deelnemers wordt ook zonder woorden hechter op termijn waardoor de behoefte om 'contact via woorden' te maken toeneemt
• Op het moment dat je je bagage begint te pakken, kom je dichterbij de 'ik mag opnieuw spreken-modus': spannend vooruitzicht...

Oplossingen

Oplossingen boden zich verrassend makkelijk aan:

• Toen ik mijn bril kwijt was - waardoor ik dus nog maar aan 1 ding kon denken: mijn bril terugvinden - vond ik toch de rust in mezelf om terug te keren op mijn stappen en, na dit 4 keer gedaan te hebben, mijn bril zelf terug te vinden waarna mijn hart een vreugdesprongetje maakte, vertaald in een heel brede glimlach; ik had geen idee of iemand dat opmerkte, achteraf vertelde de begeleidster me dat ze mijn glimlach effectief had opgemerkt: bijzonder toch hoeveel wij communiceren, zonder taal te gebruiken
• Begroeten kan je op zoveel andere manieren doen dan met taal; bonus: gebarentaal en gelaatsuitdrukkingen zijn universeel herkenbaar
• Dankbaarheid uitdrukken kan ook via gebarentaal en komt zelfs veel krachtiger over
• Een telefoonnummer doorgeven dat mensen in geval van nood kunnen bellen, lost veel stress op rond 'niet bereikbaar zijn'; zo deden we dat voor de komst van de GSM altijd
• Het is net het in stilte samen ZIJN, dat voor een verbinding op dieper niveau met anderen zorgt
• Persoonlijk had ik geen zin meer om te praten, zelfs niet toen het opnieuw mocht; communicatie zonder woorden bleek rijk genoeg...

Toch merkte ik op dat ik een uitgesproken 'sorry' met moeite kon onderdrukken toen ik een deur niet openhield voor iemand die na mij kwam. En dat ik de kat die rondliep op het domein spontaan fluisterend begroette met 'dag poes', waarna ik mezelf mild toelachte toen ik merkte dat ik even de stilte doorbrak.

Extremisme hoeft niet...

Wat BRACHT stilte mij?

1. Verscherpt gehoor

Als het stil wordt rondom jou, merk je pas goed hoeveel geluid er is: overvliegende vliegtuigen, een kraaiende haan, ganzen en honden in de buurt, een peloton fietsers dat voorbij zoeft, een occasionele auto, de klok van de kerk, vogels, ...

Maar evengoed het gekletter van bestek en servies tijdens het eten, het openen en sluiten van een deur, je voeten die de weg raken, je eigen ademhaling. Ik nam waar, hoorde, luisterde en oordeelde niet.

2. Inzicht: de natuur = balsem voor mijn ziel

In min of meer ongerepte natuur zijn, voelt voor mij al sinds ik kind ben als bijzonder weldadig. Ik kom dan thuis in mezelf, word één met de omgeving, van zodra ik mij overgeef aan die omgeving. Omringd door groen en stilte, voel ik me onderdeel van een groter geheel dat ik bemin met elke vezel van mijn lijf, aangezien ik er zelf een stukje van ben. Dat vergeten we wel eens in de waan van de dag, omringd door technologie en beton: wij ZIJN natuur. We staan er niet in, laat staan boven: we ZIJN het gewoon.

Om één of andere reden oefen ik ook een bijzondere aantrekkingskracht uit op dieren die me graag actief komen begroeten als ik 'buiten' ben: paarden, honden, ezels, maar ook niet gedomesticeerde exemplaren als vogels en insecten.

'Waarom doe ik dat niet vaker, gaan wandelen in de natuur?', vraag ik mezelf in stilte af...

'Werkpuntje voor 2018' noteer ik in een mentale nota aan mezelf.

Ik maak ook enkele foto's, als visuele herinnering aan mijn voornemen.

3. Zelfkennis: ik ben een babbelkous in mijn hoofd, ook als ik zwijg

'Wat een lawaai is er toch in mijn hoofd' stel ik vast, terwijl ik alleen in stilte wandel langs de Damse vaart. Ik aanhoor nu helderder mijn eigen innerlijke dialogen, de verhalen die ik mezelf vertel, over mezelf en over wat er rondom mij gebeurt. Ik herken ze als 'mijn gedachten'.

Die innerlijke gesprekken vanuit een 'derde-perspectief' aanschouwen, zonder oordeel, alsof je aan de rand van een autosnelweg naar een stroom auto's staat te kijken, is een waardevolle tip die we van Isis krijgen.

Eindelijk laat ik de overtuiging los dat ik om te mediteren moet leren stoppen met denken: niets is minder waar

Mijn gedachten mogen er zijn, ik hoef alleen niet elke gedachte ernstig te nemen of te bevragen...

4. Smaakzin

Dat we echt sociale dieren zijn, merkte ik vooral op tijdens het eten.

Spontaan zocht iedereen een plekje waarbij we niet tegenover elkaar aan tafel moesten zitten, eerder schuin, zodat je ogen een rustpunt vonden ergens in de ruimte voor je. Want oogcontact nodigt uit tot praten en dat kon nu even niet...

Je proeft je eten veel beter en geniet van elke hap wanneer je in stilte eet. De vegetarische maaltijden waren overheerlijk en smaakten naar meer. Toch ben ik ervan overtuigd dat 'eten in stilte' een heel krachtige manier is om jezelf niet te over-eten omdat je veel bewuster voeding tot je neemt. Je vult jezelf niet, je voedt jezelf...

5. Zelfvertrouwen

Het formele werk met meditatie beviel mij prima. Dat was een meevaller, want een half uur stilzitten en je gedachten waarnemen, er niet door meegenomen worden, vasthouden aan een ankerpunt zoals je ademhaling, was een uitdaging voor een bezig bijtje / workaholic als ik.

Tenminste,  toen ik dat op papier las, vond ik het een uitdaging. 'Het lukt me wellicht niet, maar we zien wel wat het wordt' was de overtuiging waarmee ik vertrok. Maar wat bleek? Veel sneller dan verwacht, luidde de gong het einde in van elke meditatiesessie. Met enige fierheid & dankbaarheid keek ik dan ook naar mijn 'prestatie'.

'Weer een overtuiging die ik mag bijstellen, ik kan dit blijkbaar wél' bedacht ik. En ik sprak in stilte met mezelf af dat ik wil proberen om hier een dagelijks ritueel van 10 minuten van te maken. En af en toe wat langer...

6. Verbinding: stilte = vertraging = vrede = liefde = verbinding

Stilte werkt vertragend voor mij. Als ik vrede voel in mezelf, beweeg ik bewuster en in eerste instantie langzamer. Die vertraging zet zich door naar de mallemolen in mijn hoofd. De verbinding die ik dankzij meditatie leer maken met mijn eigen - vaak onrustige - kern, voelt weldadig voor mijn hele lijf.

Langzaamaan leer ik om die rust 'mee te nemen' en opnieuw op te roepen, ook wanneer ik in 'een sneller tempo' terechtkom.

Want daar ging dit experiment ook om: ook in het dagelijks leven wil ik mijn toevlucht kunnen nemen tot de innerlijke vrede die ik hier kom bijtanken. Niet om langer en harder te kunnen 'blijven gaan', wel opdat ik met die innerlijke rustbron contact kan maken op momenten waarop ik dreig meegesleurd te worden door onbewuste reptielenbreinreacties...

Dankbaar kijk ik nu terug...

Dankbaar kijk ik terug op een geslaagd weekend.

• Dankbaarheid voel ik naar mezelf toe: dat ik ondertussen de kunst heb geleerd om mijn eigen balans tussen in-en ontspanning goed te bewaken, wars van het oordeel van anderen én mezelf. Want ik kan al mijn levensrollen vervullen met meer aandacht, mededogen, mildheid en passie, als mijn batterijen opgeladen zijn en ik vrede ervaar in mezelf
• Dankbaarheid voel ik ook tegenover de andere deelnemers: topmadammen wiens 'aanwezigheid' ik in volle stilte heb ervaren, met alle voordelen die daarbij horen, zoals de afwezigheid van verhalen, oordelen, meningen en aannames
• Dank aan begeleidster Isis die het talent bezit om thema's als stilte en meditatie heel luchtig, laagdrempelig en met een heel fijn gevoel voor humor toegankelijk te maken. Geen wonder dat zij ook yogales geeft aan kinderen...

...en vooruit

Heb je na lectuur van dit artikel zin gekregen om jezelf te trakteren op stilte?

Ondertussen kan je helaas niet meer terecht bij de Stiltehoeve, die vandaag onder een andere naam wordt uitgebaat.

Maar niet getreurd,  op de site van Waerbeke vzw vind je actuele inspiratie rond stiltebeleving in vele vormen. Er zijn gelukkig nog enkele stilteplekjes in Vlaanderen waar je terecht kan.

Om stilte te beleven, hoef jij je trouwens niet noodzakelijk te verplaatsen:

Stilte is geen kwestie van focussen op het niets, maar van een opening creëren

Stilte ervaren betekent de deur openzetten naar een ruimte zonder emotionele rommel, waar je kan stilstaan bij je gevoelens, gedachten, dromen en vragen...

Brené Brown in haar boek 'de moed van imperfectie'

Wil jij vaker inspirerende artikels als deze lezen? Registreer je dan hier en nu op mijn nieuwsbrief: